تاريخ : 1393/10/03 | کد : 13402 |
آيا شيعه، خلفا و عايشه را سبّ و لعن ميكند؟! / حافظ نجفي
نوشته حافظ نجفي
منبع: پاسخ به پرسشهاي كلامي، تاريخي و فقهي (نشر مشعر، ۱۳۹۳)، صفحه ۲۸۷ تا ۳۲۶.
حب و بغض دو نيروي اساسي انسان و منشأ ثمرات بسياري براي جامعه و افراد آن است؛ از اينرو اسلام به اندازهاي به آن اهميت ميدهد كه پيامبر گرامي اسلام (ص) ميفرمايند: «هل الإيمان إلاّ الحبّ و البغض»؛ «آيا دين غير از حب و بغض است؟» عشق و محبت به كسي كه خلاصه خوبيهاست، بيانگر عشق و محبت به خوبيهاست و اين امر بستري است مناسب براي رسيدن به كمال و سعادت مطلوب. همچنين بغض و نفرت و ابراز آن به كسي كه شقي و پست است نيز در حقيقت بيزاري از بديها و هر آنچه انسان را از خدا دور ميكند، است.
امروز شاهد هستيم كه دشمنان اسلام با هدف مبارزه با اساس اسلام از اختلاف مذاهب سود ميبرند و با اختصاص بودجههاي كلان، برخي افراطيهاي مذهبي را به دام مياندازند و به كشتن مسلمانان بيگناه مجبور ميكنند. به گونهاي كه هر هفته در نقاطي از جهان اسلام، گروههاي تكفيري، مسلمانان بيدفاع را به خاك و خون ميكشند. درحال حاضر چندين كشور اسلامي گرفتار اين مصيبت هستند كه علت آن سياستهاي شيطاني دشمنان اسلام است. هدف اين تحقيق، بررسي جواز يا عدم جواز ابراز بغض و كينه به شكل سب و لعن از ديدگاه اسلام است كه با دلايل نقلي، مانند قرآن و روايات و سيره مسلمانان و همچنين با مستندات تاريخي بدان ميپردازيم.