نشست علمي «بازشناسي ساختار اجتماعي كوفه» برگزار شد

ايشان يادآور شد در آغاز فتح و استقرار قبايل عرب در كوفه سعد بن ابي وقاص، سپاهيان و قبايل عرب موجود همراه خود را به ده بخش تقسيم كرد و هنگام استقرار در كوفه با همين تقسيم مستقر كرد. پس از چندي به فرمان خليفه عمر نظام دهگانه را به هفتگانه –اسباع- تغيير داد و هر قبيله را با بستگان و هم پيمانان خود در يك گروه جاي داد . اين نظام در دوره عمر و عثمان و امام علي(ع) بر قرار بود. آن حضرت هر چند عدد اين دسته ها را تغيير نداد ولي در تركيب آنها تغييراتي داد. در زمان معاويه و در دوره ولايت زياد بن ابيه نظام هفتگانه به چهارگانه –ارباع- تغيير كرد. هدف عمده از اين تغيير بر هم زدن تمركز نيروهاي شيعي و كاهش تاثير گذاري آنان بود.

بخشي ديگري از سخنان دكتر الله اكبري به معرفي عريف و عرفا و نيز مناكب و ظايف آنان به عنوان نمايندگان قبايل منصوب از طرف امير اختصاص داده شد. جناب الله اكبري در ادامه از جريان هاي سياسي و اعتقادي كوفه سخن گفت كه در آن روزگار هنوز مرزهاي عقيدتي به روشني معلوم نشده بود و بيشتر جهت گيري هاي سياسي عقيده شخص را نشان مي داد. شيعيان در اين زمان به دو گروه عمده تقسيم مي شدند: شيعيان سياسي كساني بودند كه امير مؤمنان( ع) و بني هاشم را به حكومت سزاوارتر مي دانستند. به عبارت ديگر حكومت را حق آنان مي دانستند ولي به نص و نصب اعتقادي نداشتند. ضمن اين كه حكومت ديگران را نيز باطل و غاصبانه نمي دانستند. اين دسته اكثريت شيعيان را تشكيل مي دادند. شيعيان اعتقادي: كساني كه اعتقاد به امامت و وصايت علي ع داشتند و حكومت بعد از رسول خدا ص را حق او مي دانستند و عقيده به نص و نصب داشتند و حكومت ديگران را باطل و غاصبانه مي دانستند. اين دسته در اقليت بودند و البته در ميان قبايل معتقد به تشيع سياسي پراكنده بودند و حتي يكديگر را مي شناختند. وي ياد آور شد هيچ قبيله اي به صورت كامل شيعه اعتقادي و حتي شيعه سياسي نبود. مي شود گفت در برخي قبايل اكثريت با شيعيان سياسي بود. طرفداران حكومت (امويان- عثمانيان بيشترين جمعيت را داشتند. خوارج و نيروهاي خاكستري_ كساني كه منتظر بودند ببينند كه جو غالب و فضاي عمومي جامعه به كدام سمت مي رود تا پس از اطمينان به آن بپيوندند_ از ديگر گروه ها بودند. آخرين محور بحث نشست: نظام قبيله اي حاكم بود كه در آن افراد هر قبيله در امور سياسي، نظامي، اعتقادي و ... خود پيرو رئيس قبيله بودند و از خود اختياري نداشتند. و اگر كسي مي خواست به دليل عقيده شخصي خود راهي غير از راه رئيس قبيله را برود بايد با رئيس قبيله و عموم مردم قبيله مخالفت مي كرد كه اين تصميم موجب طرد شدن وي از قبيله مي شد و ديگر قبيله پشتيبان وي نبود.