نوشته علي احمدي
منبع: ميقات حج، شماره 94، زمستان 1394, صص 114-132.
زيارت حرم و قبور الهي، به ويژه پيامبر رحمت (ص)، از مهمترين راههاي رسيدن به قرب الهي است و اين مسأله در همه دورههاي تاريخ مورد توجه بزرگان، عالمان و عموم مسلمانان بوده است، ليكن در قرن هفتم و با ظهور ابن تيميه، انديشههاي انحرافي او بلاي جان ملتهاي مسلمان شد و با ظهور محمد بن عبدالوهاب در قرن دوازدهم، اين انحراف تكميل گرديد.
باور به حرمت مسافرت به قصد زيارت پيامبر (ص) و اعتقاد به انقطاع حيات برزخي، از خطاها و انحرافات برجستهاي است كه وهابيون در رواج آن كوشيدهاند.
در اين ميان، علاوه بر عالمان شيعه، كه با نگارش كتاب و رساله و ايراد سخنراني، در برابر اين انحراف ايستادهاند، عالمان اهل سنت نيز از اين قاعده مستثنا نبوده و با نگارش كتاب و رساله، بر اهميت و ارزش زيارت پيامبر تأكيد كردهاند.
گرچه نخستين تكنگاري پيرامون زيارت از سوي عالمان اهل سنت، مربوط به قرن چهارم هجري است اما عمده آنها از قرن هفتم به بعد سامان يافت و اين حاكي است كه از ديرباز اين موضوع در نظر آنان داراي اهميت بوده است.
كليد واژهها: تكنگاري، زيارت، اهل سنت، ابن تيميه، ابن عبدالوهاب