چاه رَوا

چاه رَوا: چاهی در مجاورت صحراي عرفات

روا يا رِوي به معناي آب گوارا^[1]، نام چاهي است که در خارج از حرم و کنار صحراي عرفات قرار داشت. قريش، پيش از آن که به رهبري قُصَي بن کِلاب٭ در مکه پراکنده شوند، از برکه‌ها و آبگيرهاي بالاي کوه‌هاي اطراف مکه مي‌نوشيدند و به حفر چاه‌هايي در اطراف مي‌پرداختند. از مُرَّة بن کعب بن لُؤَي، جد ششم پيامبر_{(صلی الله علیه و آله)}، به عنوان کسي ياد شده است که چاه روا را حفر کرده است.^[2] امروزه در منابع، يادي از اين چاه نيست.

منابع

اخبار مکة و ما جاء فيها من الآثار: محمد بن عبدالله الازرقي (م.248ق.)، به کوشش رشدي الصالح ملحس، مکه، دار الثقافه، 1415ق؛ فتوح البلدان: احمد بن يحيي البلاذري (م.279ق.)، تصحيح صلاح‌الدين منجد، قاهره، مکتبة النهضة المصريه، 1957م؛ لسان العرب: محمد بن مکرم ابن منظور (630-711ق.)، قم، انتشارات ادب الحوزه، 1405ق.

[1]. لسان العرب، ج2، ص361، «مجج».

[2]. اخبار مکه، ج2، ص220؛ فتوح البلدان، ج1، ص56.