در روزگاری که ائمه معصومین (علیهم السلام) در اختناق شدید حاکمان ظالم به سر می بردند، شیفتگان مکتب اهل بیت، به واسطه افراید آگاه و از جان گذشته، با پیشوای محبوب خود در ارتباط بودند و جواب مسائل و مشکلات خوییش را از امام (علیه السلام) دریافت می کگردند. یکی از افرادی که با شیوه خاصی توانست ارتباط برادر بزرگوارش، امام کاظم (علیه اسلام) را با مردم حفظ و پاسخ سوالات شیعیان را از امام دریافت کند، فرزند برومند امام صادق (علیه اسلام) بود.
ابوالحسن علی بن جعفر، به سبب انتسابش به خاندان وحی و امامت، «حسینی»، «هاشمی» و «علوی» خوانده می شد و به موجب رشد و نمو در مدینه، وی را «مدنی» می خواندند. اما مشهورترین لقبش که فقط به او اطلاق می شود، «عُرَیضی» است؛ چون بیشتر عمر شریفش را در قریه «عُرَیض» ( در یک فرسخی مدینه) سپری کرد و فرزندان وی نیز به عُرَیضیون معروفاند.