چگونه ممکن است ائمه معصومين (علیهم السلام) سهو نکنند، درحاليکه آنان نسبت به پيامبر (صلی الله علیه و آله) در رتبه پايينتر هستند؟[1]
از آنجا که انبيا و اوليا (علیهم السلام)، رهبران ديني و حافظان دين و مورد اطمينان و اعتماد مردماند، بايد مصون و معصوم از سهو و نسيان و اشتباه باشند. دليل اين مدعا، افزون بر دلايل عقلي و قرآني، که درباره عصمت پيامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) بيان شد و شامل ائمه معصومين (علیهم السلام) نيز ميگردند، روايات فراواني است که سهو و لغزش و اشتباه را از آنان نفي نموده و عصمت آنان را اثبات ميکند. در اينجا به مضمون بعضي از آنها اشاره ميکنيم:
1. امام رضا (علیه السلام)، در وصف امام، ميفرمايد: «امام، معصوم و مؤيد و موفق و استوار است. از خطا و لغزش، مصون و محفوظ است».[2]
2. بنابر فرمايش امام علي (علیه السلام) از صفات مهم امام، در منصب امامت، اين است که از تمام گناهان، اعم از صغيره و کبيره، معصوم است؛ در فتوا نميلغزد و در جواب، اشتباه و خطا نميکند؛ در هيچ امر دنيايي دچار سهو و فراموشي و لهو و باطل نميشود. ولي مردم، کساني را که خداوند آنان را از لغزش و اشتباه و خطا و نسيان مصون داشته و پيروي از آنان را واجب، و اهليت اخذ احکام را به آنان عنايت نموده است، رها کردهاند.[3]
با توجه به چنين رواياتي و توجه به اين نکته که شيعه اعتقادي به سهو النبي (صلی الله علیه و آله) ندارد و همچنين بر اين باور است که امام معصوم همه وظايف پيامبر (صلی الله علیه و آله) را، بهجز دريافت وحي، بر عهده دارد، لذا امام نيز همانند پيامبر (صلی الله علیه و آله) از سهو و نسيان در امان ميباشد.
[1]. قفاری، أصول مذهب الشيعة الإمامية، ج2، ص7781.
[2]. ابن بابويه (شيخ صدوق)، امالي، ص778.
[3]. مجلسي، بحار الأنوار، ج17، ص109.