شبهه: تعبير «بنت رسول الله» براي زينب، ام کلثوم و رقيه در روايات

شبهه دوم: تعبير «بنت رسول الله» براي زينب، ام کلثوم و رقيه در روايات

برخي براي اثبات اينکه زينب، ام کلثوم و رقيه دختران رسول خدا _{(صلی الله علیه و آله)} هستند، به رواياتي استدلال کرده‌اند که در آنها از فضايل زينب، ام کلثوم و رقيه، با عنوان «بنت رسول‌ الله»، تعبير شده است و به کار رفتن لفظ بنت را دليل بر دختر حقيقي بودن پيامبر _{(صلی الله علیه و آله)} شمرده­اند؛ مانند آنچه مسلم از ام عطيه نقل مي‌کند:

هنگامي که زينب، دختر رسول خدا _{(صلی الله علیه و آله)}، از دنيا رفت، رسول خدا _{(صلی الله علیه و آله)} به ما فرمود: «او را با آب خالص سه بار يا پنج بار غسل دهيد و در پنجمين بار کافور قرار دهيد يا چيزي از کافور. هنگامي که غسل پايان يافت، من را خبر کنيد». ام عطيه گفت ما رسول خدا _{(صلی الله علیه و آله)} را خبر کرديم. حضرت به ما پارچه‌اي داد و فرمود: «او را با اين بپوشانيد».[1]

همچنين بخاري از زهري روايت مي­کند که گفت: «انس بن مالک به من خبر داد که او بر ام کلثوم دختر رسول خدا _{(صلی الله علیه و آله)} برد حرير راه راه ديده است».[2]

همچنين بخاري از ابي‌قتاده انصاري روايت مي­کند که گفت:

ان رسول‌الله کان يصلي و هو حامل أمامة بنت زينب بنت رسول‌الله0 لابي العاص بن ربيعة بن عبد شمس فاذا سجد وضعها و اذا قام حملها.[3]

رسول خدا نماز مي‌خواند، درحالي‌که امامه، دختر زينب، دختر رسول خدا _{(صلی الله علیه و آله)} و ابي‌العاص بن ربيعة بن عبد شمس را حمل مي‌کرد. هنگام سجده او را به زمين مي‌گذاشت و هنگام ايستادن برمي‌داشت.

پاسخ شبهه دوم

کلمه «بنت رسول‌ الله»، قول راوي است نه سخن رسول خدا _{(صلی الله علیه و آله)}، لذا ثابت نمي‌کند که آنها دختر حقيقي پيامبر _{(صلی الله علیه و آله)} بوده‌اند؛ زيرا با ربيبه پيامبر بودن هم سازگار است. آيا شواهد و قراين حاليه موجود بين مردم آشنا به وضعيت اين دختران، که در دامن پيامبر _{(صلی الله علیه و آله)} تربيت يافته‌اند و با خديجه رابطه نزديک داشته‌اند، باعث نشده که مردم آنان را دختران پيامبر _{(صلی الله علیه و آله)} خطاب کنند؟ به‌ ويژه اينکه در اين روايات، کلمه بنت در سخنان رسول خدا _{(صلی الله علیه و آله)} به کار نرفته است و رسول خدا _{(صلی الله علیه و آله)} آنها را بنت خود نخوانده است؟

[1]. ر.ک: مسلم بن حجاج، صحيح مسلم، کتاب الجنائز، ج2، ص648.

[2]. ر.ک: بخاری، صحيح البخاري، ج7، ص151؛ ابوداود، سنن ابي‌داوود، ج6، ص166؛ حاکم نيشابوري، المستدرك، ج4، ص54.

[3]. صحيح البخاري، ج1، ص109.