شبهه: تقيه نوعي نفاق

شبهه چهارم: تقيه نوعي نفاق

ابن تيميه مي‌‌گويد: «گفتار و کردار تقيه‌کننده بر خلاف عقيده باطني اوست و چنين حالتي نفاق است».[1]

پاسخ شبهه چهارم

اينکه تقيه شاخه‌‌اي از نفاق باشد، صحيح نيست؛ زيرا منافق کسي است که در ظاهر مسلمان، اما در باطن کافر است؛ ولي شخصي که تقيه مي‌‌کند، ظاهر کافر و باطن مسلماني دارد و منافق محسوب نمي‌‌شود.

قرآن كريم پيوسته نفاق را نكوهش مى‌كند و مى‌فرمايد: «{إِنَّ الْمُنافِقِينَ فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ وَ لَنْ تَجِدَ لَهُمْ نَصِيراً}؛[2] «منافقان در پايين‌ترين دركات دوزخ قرار دارند و هرگز ياورى براى آنها نخواهى يافت». درحالى‌كه از تقيه مؤمن آل فرعون[3] و عمار ياسر[4] ـ كه با حفظ گوهر ايمان، تظاهر بر خلاف كردند ـ ستايش مى‌كند. بنابراين نبايد اين دو مفهوم را با هم درآميخت.

[1]. ابن تيميه، منهاج السنة النبويه، ج۱، ص۱۵۹.

[2]. نساء: 145.

[3]. غافر: ٢٨.

[4]. نحل: 106.