شبهه: عدم جواز تقيه از مسلمان

شبهه ششم: عدم جواز تقيه از مسلمان

تقيه از مسلمانان جايز نيست.[1]

پاسخ شبهه ششم

در ملاکي كه براي تقيه ذکر شده، فرقي وجود ندارد که طرف کسي که تقيه مي‌‌کند کافر باشد يا مسلمان؛ زيرا در هر جايي که آزادي مذهبي وجود نداشته باشد، براي در أمان ماندن از خطر جاني و مالي مي‌‌توان تقيه کرد و فرقي هم ميان مسلمان و غير مسلمان نيست. هرچند مورد تقيه كفار هستند، ولى ملاك آنكه حفظ جان و مال باشد، عام است و شامل مواردي ديگر نيز مي‌‌گردد و با الغاى خصوصيت و تنقيح مناط قطعى، حكم به لزوم تقيه در جايي كه طرف مسلمان است؛ جاري مي‌‌گردد.

فخر رازي در اين باره بيان بسيار روشني دارد. وي در ذيل آيه {إِلاَّ أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً}[2] مي‌‌نويسد:

ظاهر آيه بر اين دلالت دارد كه تقيه تنها زماني جايز است که كفار غلبه كرده و مسلط و پيروز باشند؛ مگر مذهب شافعي که مي‌گويد: «اگر وضعيت بين مسلمانان همانند وضعيت بين مسلمانان و مشركان باشد، تقيه براي حفظ جان لازم است».[3]

[1]. قفاري، أصول مذهب الشيعة الإمامية، ج2، ص794.

[2]. آل عمران: 28.

[3]. ظاهر الآية يدل أن التقية إنما تحل مع الكفار الغالبين إلا أن مذهب الشافعي (رضی الله عنه) أن الحالة بين المسلمين إذا شاكلت الحالة بين المسلمين و المشـركين حلت التقية محاماة على النفس (فخر رازي، مفاتيح الغيب، ج8، ص173).