شعر محمد تقی براتی درباره غربت بقیع

بهشت روى زمين است گلستان بقيع‏

فراز عرش برين است آستان بقيع‏

گرت هواست كه تسبيح قدسيان شنوى‏

بيا به محفل پرسوز عاشقان بقيع‏

آتش از دل زبانه مى‏‌گيرد

طفل اشكم بهانه مى‏‌گيرد

دل به شوق بقيع بيمار است‏

عاشقى دورمانده از يار است‏

هر نفس مى‏‌كند به ديده مقام‏

جلوه تربت چهار امام‏

پرس‏وجو مى‏‌كند دل زارم‏

دل شيدايى گرفتارم‏

با محبّان و عاشقان بقيع‏

پر گشايد در آسمان بقيع‏

گه نظر جانب حرم دارد

گاه سر را به جيب غم دارد

دل من در سكوت مى‏‌ميرد

بس‏كه، امشب بهانه مى‌‏گيرد

شده يلدا دوباره مهمانش‏

ديده كرده ستاره بارانش‏

نكند بينوا كباب شود

قطره قطره چو شمع آب شود

بگذاريد تا درى بزنم‏

به جگر سوخته سرى بزنم‏

آه جان‏سوز و ماتمى دارد

دل شيدايى‏‌ام غمى دارد

خواب و راحت به خويش كرده حرام‏

سوزد از غربت بقيع مدام‏

پرسد از من كجاست بقعه نور

قبر زهرا چرا بود مستور

پاسخش در سرشك من پيداست‏

كاين مصيبت هميشه جان‏فرساست‏

اى «براتى» بساز با دل زار

ليك از دست دامنش مگذار