شهادت همیشه تو تقدیر ماست

نشستم یه گوشه با حال خراب

شدم نی که از غم حکایت کنم

گلوم ُ گرفته یه بغض غریب

می‌خوام قصه‌ای رو روایت کنم

ـ ـ ـ

ابوحمزه میگه که وارد شدم

توی خونۀ سید الساجدین

دیدم آسمون چشاش ابریه

بازم خیسه سجاده روی زمین

ـ ـ ـ

تحمل نکردم، به حرف اومدم

با یه حالی گفتم که جونم فدات

چهل ساله که حال و روزت اینه

چقد گریه آخه؟ فدای چشات!

ـ ـ ـ

شده زخم پلکات، بمیرم برات

چقد گریه آخه؟ گل فاطمه!

شهادت که ارث تبار شماست

شهادت که ارث بنی‌اشمه

ـ ـ ـ

مگه حمزه کشته نشد تو احد

مگه سجدهِ‌گاه علی خون نشد

نیفتاد زهرا مگه پشت در

مگه مجتبی تیربارون نشد

ـ ـ ـ

رسید این‌جا تا حرف، دیدم امام

هنوزم دلش انگاری کربلاست

صدا زد ابوحمزه رحمت به تو

شهادت همیشه تو تقدیر ماست

ـ ـ ـ

ولی می‌دونی تا که یادم میاد

می‌گم کاش عمرم به فردا نبود

شهادت آره ارث ما طایفه‌ست

اسارت ولی ارث ماها نبود