سالهاست که کبوتران خستۀ بقیع زار می‌زنند

غرق می‌شوم میان چشم‌های بی‌قرار آسمانی‌ات

آب می‌شوم از آه‌های نیمه‌شب کشیدۀ نهانی‌ات

سجده‌گاه‌ها هنوز بی‌قرار سجده‌هات مانده‌اند آه

رفته‌ای و قرن‌هاست می‌تپند در سکوت بین‌شانی‌ات

آسمان که تا ابد شکسته حال و شرمسار دست‌های توست

دست‌های از ازل به سوی آسمان بلند استخوانی‌ات

سال‌هاست که کبوتران خستۀ بقیع زار می‌زنند

بر کبود بال‌های کفتران کربلای نوجوانی‌ات

موج موج می‌خروشی از کنار خیمه‌گاه و صبر می‌کنی

آسمان، زمین و آفتاب هم نداشت تاب جانفشانی‌ات

غل به دست و پات بسته‌اند و می‌کشند و می‌برند تا مگر

چند لحظه‌ای تو را جدا کنند از مکان لامکانی‌ات

صفحه صفحه آب می‌شوی و پرغرور ماندگار می‌شوی

در میان آیه آیه نور در صحیفه‌های جاودانی‌ات