پس کو رواق و مسجد و گلدسته و حرم؟

با هر نخی که دوخته هر کهنه سوزنی

جز او، عبای دین ننشسته‌ست بر تنی

تابیده است و مشق شب آسمان شده

صبح است و صادق است، چه تکلیف روشنی!

اکسیر عشق یافته جابر کنار او

این عشق و این دلم، چه طلایی! چه آهنی!

شیرازه کرده دفتر اوراق علم را

چه منطق اصیل و چه فقه مدوّنی

ای وسع فهم ما همه از آسمان تو

اندازۀ نگاه از آن سوی روزنی

پس کو رواق و مسجد و گلدسته و حرم؟

ای شاه محتشم! چه غریبانه مدفنی

آه من است و گوشۀ چشمی نگاه تو

دست است و دامن است، چه دست و چه دامنی!