سکینه بنت امام حسین (علیه السلام)

سکینه دختر امام حسین _{(علیه السلام)} را باهوش‌ترین، زیباترین، خوش‌اخلاق‌ترین، باتقواترین و بزرگ زنان زمانه خویش دانسته‌اند ^{(ابن خلکان، 1364ش، ج۲، ص۳۹۴؛ صفدی، 1425ق، ص۱۸۲؛ زرکلی، 1989م، ج۳، ص۱۰۶؛ امین، 1403ق، ج۱۱، ص۲۵۷)} امام حسین _{(علیه السلام)}، سکینه را بنده‌ای غرق در ذات الهی معرفی کردندکه نشان‌دهنده فضل وکمال اوست ^{(مقرم،1426ق، ص۳۴۹)}

سکینه دختر امام حسین _{(علیه السلام)}، از رباب دختر امرؤالقیس بود ^{(اصفهانی، 1385ق، ص۱۹۲؛ ابن اثیر، 1385ش، ج۴، ص۹۴)} نام او را آمنه، امینه و امیمه ذکر کرده‌اند
و گفته‌اند به سبب سکون، آرامش و وقاری که داشت، مادرش او را سکینه لقب داده بود ^{(ابن خلکان، 1364ش، ج۲، ص۳۹۷؛ ابن جوزی، 1412ق، ج۷، ص۱۷۵؛ اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۶، ص۳۶۰)} زمان تولد او مشخص نیست؛ اما او را کوچک‌تر از خواهرش، فاطمه، معرفی کرده‌اند ^{(طبری، 1436ق، ج۵، ص۴۶۴؛ ابن اثیر، 1385ش، ج۴، ص۸۶)} از کتاب‌های تاریخی برمی‌آید سکینه در زمان حرکت امام حسین _{(علیه السلام)} به کربلا، بالغ، و در سن ازدواج بوده است؛ زیرا زمانی‌که حسن مثنی، یکی از دختران امام حسین را خواستگاری کرد، امام او را در انتخاب بین سکینه و فاطمه مخیر کرد ^{(اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۲۱، ص۷۹؛ مفید، 1413ق، ص۳۶۶؛ ابن عنبه، بی‌تا، ص۹۰؛ ابن صباغ، 1422ق، ج۲، ص۷۵۱)}

در کتاب‌های رجالی، از سکینه به عنوان یکی از راویان حدیث یاد شده است که برخی از او روایت نقل کرده‌اند. سکینه همراه خواهرش، فاطمه، از راویان حدیث پدر خود، امام حسین _{(علیه السلام)}، به شمار می‌آیند ^{(ابن حبان، 1973م، ج۴، ص۳۵۲)} راویانی همچون عبیدالله بن ابی‌ارفع، فائد مدنی، سکینه دختر اسماعیل بن ابی‌خالد و سکینه دختر قاضی ابی‌ذر از او روایت نقل کرده‌اند ^{(طبرانی، 1405ق، ج۳، ص۱۳۲؛ ابن عساکر، 1421ق، ج70، ص۲۰۶)}

سکینه پس از اسارت، به همراه کاروان اسرا به مدینه بازگشت. از زندگی او در مدینه تا زمان وفات، در منابع تاریخی، گزارش چندانی در دست نیست و تنها به ذکر بعضی از مناظرات و مجالس علمی اکتفا شده است ^{(اصفهانی، 1415ق، ج۱۶، ص۳۶۲)} چگونگی وفات و محل دفن سکینه نیز مورد اختلاف مورخان بوده است. برخی از منابع تاریخی وفات سکینه را ۵ ربیع‌الاول سال ۱۱۷ قمری در مدینه نقل کرده‌اند ^{(ابن عساکر، 1421ق، ج۶۹، ص۲۱۸)} بنا بر نقل این منابع، خالد بن عبدالله (حاکم وقت) بر او نماز خواند و او را در قبرستان بقیع به خاک سپردند. برخی نیز گفته‌اند وقتی سکینه با اصبغ بن عبدالعزیز ازدواج کرد، از مدینه به طرف مصر حرکت کرد و در دمشق درگذشت ^{(ابن خلکان، 1364ش، ج۲، ص۳۹۶؛ بلاذری، ج۲، ص۱۹۷؛ طبری، 1436ق، ج۷، ص۱۰۷)} در قبرستان باب‌الصغیر دمشق، قبری منسوب به سکینه وجود دارد. عده‌ای نیز گفته‌اند پس از ازدواج با اصبغ بن عبدالعزیز به مصر رفت و در آنجا مدفون شد. بقعه‌ای در قاهره نیز به سکینه بنت الحسین، منسوب است ^{(ابن عساکر، 1421ق، ج۶۹، ص421)}

بر اساس گزارش‌های موجود در مقاتل، سکینه در واقعه کربلا حضور داشت. بنا بر نقل این منابع، در روز عاشورا، امام حسین _{(علیه السلام)} برای آخرین وداع، از میدان جنگ به سوی اهل بیت خود بازگشت و با آنان وداع کرد. سپس نزد دختر خود، سکینه، رفت که در گوشه‌ای نشسته بود و می‌گریست. امام حسین _{(علیه السلام)} او را به صبوری دعوت کرد و در آغوش کشید، اشک از چشمان او پاک کرد و در ضمن، اشعاری به سکینه گفت. پس از واقعه عاشورا، سکینه و دیگر اسیران کربلا را به کوفه و شام بردند ^{(ابن طاوس، 1417ق، ص۱۳۴)}